Każde dziecko powinno mieć głęboką, niezachwianą pewność tego, że MOŻE SIĘ ZMIENIĆ. Dlaczego? Posłuchajcie tej historii.
Naukowcy rozdali uczniom dość łatwe testy logiczne, które dzieci z chęcią rozwiązywały i dobrze się przy tym bawiły. Kiedy po chwili, tym samym dzieciom rozdano kolejne testy, które były trochę za trudne na ich wiek, w grupie wyraźnie zarysowały się dwie postawy. Jak sądzicie – jak zareagowały dzieci?
Były takie, które szybko zniechęcały się i wracały do testów łatwiejszych lub zupełnie traciły zainteresowanie rozwiązywaniem zadań. Porażka sprawiała, że dzieci szybko podawały się i wyraźnie cierpiały z powodu porażki. Byli jednak i tacy uczniowie, którzy cieszyli się, że mogą nauczyć się czegoś nowego i konsekwentnie podejmowali się rozwiązywania trudniejszych testów. Porażka zdawała się motywować ich do większego wysiłku.
Co sprawiało, że dzieci w tak różny sposób reagowały na porażkę? Badania wykazały, że różnica tkwiła w nastawieniu do siebie samych, swoich cech i możliwości. Wszyscy mamy jakieś wyobrażenia na swój temat. Wyobrażenia dziecka o sobie samym wywierają na nie olbrzymi wpływ i mogą zdecydować o tym, czy młody człowiek stanie się tym, kim chce i czy osiągnie w dorosłym życiu to, co sobie zaplanuje.
Wróćmy do grupy poddanej opisanemu wyżej badaniu. Dzieci, które szybko zrezygnowały z rozwiązywania trudnych zadań, miały nastawienie określane jako stałościowe. Oznacza to, że podświadomie wierzyły one, że ich cechy, w tym również inteligencja, są ustalone raz na całe życie. Osoby z podejściem stałościowym są przekonane, że człowiek może być albo mądry, albo głupi, a każda porażka jednoznacznie wskazuje na to drugie. Właśnie dlatego, gdy dzieci nie potrafiły rozwiązać trudnego testu, poddawały się i zawsze, kiedy miały wybór, wybierały łatwe testy i unikały wyzwań. Niestety, cały czas decydując się na niesprawiające trudności testy, dzieci nie rozwijały się i nie uczyły się niczego nowego.
Ta część grupy, która chętnie podejmowała się trudniejszych wyzwań, charakteryzowała się podejściem nazywanym rozwojowym. Dzieci te podświadomie wiedziały, że wszystkie cechy, w tym również sprawność intelektualną, można rozwijać przez pracę i zastosowanie odpowiedniej strategii. I to właśnie robiły – rozwiązywały trudne testy i stawały się mądrzejsze.
Wyznawcy teorii stałości inteligencji przypisują porażki intelektualne brakowi zdolności i przyjmują postawę, którą określić można zdaniem “jestem jaki jestem i nic nie mogę z tym zrobić”. Takie podejście sprawia, że na własne porażki reagują oni bezradnością i wycofaniem. Osoby przekonane o zmienności atrybutów intelektualnych są natomiast nastawione na rozwój, dlatego też w przypadku porażki zmieniają strategię działania i zachowują poczucie własnej wartości.
Carol Dweck, która odkryła i opisała te dwa rodzaje nastawień i ich konsekwencje, pisze w swojej książce Nowa psychologia motywacji:
To niesamowite, że tylko jedno przekonanie, że mogę zmienić swój charakter i intelekt, daje dzieciom upodobanie do wyzwań, wiarę w znaczenie wysiłku, elastyczność w obliczu niepowodzeń, i bardziej kreatywne osiągnięcia.
Dweck w swoich badaniach udowodniła, że zmiennościowcy są w stanie poprawiać swoje oceny i osiągnięcia. To nie wszystko. Okazało się, że dzieci bez trudu mogą „przełączyć się” z poglądów stałych na adoptujące i w efekcie poprawić swoje stopnie i ogóle funkcjonowanie w życiu! Kiedy dzieci zmieniają swoje nastawienie do siebie, nagle zaczynają osiągać rzeczy, w które wcześniej nie wierzyły.
Klasa przedszkolna z Harlemu w Nowym Jorku zdobyła 95% w Ogólnokrajowym Egzaminie Sprawdzającym. Wielu z nich rok przed przystąpieniem do egzaminu nie potrafiło trzymać ołówka w dłoni. W ciągu jednego roku wszyscy uczniowie czwartej klasy w Południowym Bronxie stali się najlepszymi czwartoklasistami stanu Nowy Jork w stanowym teście z matematyki. W ciągu roku, uczniowie ze szkoły w rezerwacie Indian odbili się od dna aż na szczyt okręgowego rankingu, który obejmował również bogate osiedla Seattle. Indiańskie dzieciaki pokonały swoich „microsoftowych rówieśników”.
Stało się tak dlatego, że dzieci te otrzymywały od dorosłych prawidłowe komunikaty rozwojowe, a ich pojęcie wysiłku i trudności zostały zredefiniowane. Wcześniej, wysiłek i trudność powodowały zniechęcenie. Odpowiednia edukacja wystarczyła, by dzieci przekonały się, że wysiłek i trudności sprawiają, że ich neurony tworzą nowe, silniejsze połączenia, a one same stają się mądrzejsze. Takie podejście sprawia, że dzieci nie unikają trudnych wyzwań i w efekcie chętnie rozwijają swoje umiejętności.
Twoje dziecko może osiągnąć wszystko, zapisz je na zajęcia dla dzieci w Poznaniu.
Osoby, które wiedzą, że mogą się zmieniać, są wytrwalsze w dążeniu do celu i częściej osiągają to, co jest dla nich wartościowe w życiu. Rozwojowość jest jedną z 9 Diamentowych Cech Sukcesu.
A Ty, w co wierzysz? Uważasz, że możesz się zmienić czy twierdzisz, że już taki/taka jesteś i nie masz na to wpływu?