Jeżeli te działania zostaną podjęte, to dziecko/dorosły, który rozwinie te cechy, doświadcza w sposób naturalny swojej sprawczości. Wyraża się to sumiennością, silną wolą i samokontrolą (cierpliwością). Te trzy cechy nazywane są najważniejszymi, niepoznawczymi czynnikami sukcesu i uważa się je za równie istotne, jak czynniki poznawcze (np. inteligencja), a czasami nawet istotniejsze.

Ciekawość, entuzjazm i wdzięczność są cechami wynikowymi, ściśle związanymi z poziomem rozwoju i aktywności wszystkich pozostałych Diamentowych Cech. Są często utożsamiane z emocjonalną równowagą i zdrowiem. Możemy zaobserwować je u małych dzieci, kiedy uczą się np. chodzić, mówić czy ustawiać wieżę z klocków. Metaforycznie mówiąc, to ich obecność nadaje życiu smak. Są też cechami diagnostycznymi. Jeżeli dziecko ich nie przejawia, może być to oznaką, że z rozwojem którejś z niższych cech diamentu coś poszło nie tak.

System edukacyjny nie skupia się na rozwijaniu Naturalnej Postawy Uczenia się.

Z czasem, w wyniku różnych doświadczeń, dzieci zaczynają błędnie uczyć się, że:

– nie mogą się zmienić („Już taki jestem”) – postawa stałościowa,

– nie są wartościowymi ludźmi – poczucie bezwartościowości.

To sprawia, że negatywnie oceniają siebie i swoje możliwości (postawa pesymistyczna).

Konsekwencją tego jest unikanie wyzwań, rezygnacja z wysiłku, gdy zadanie jest trudne i wymagające, a to z kolei prowadzi do stresu, zniechęcenia oraz utraty entuzjazmu i radości z uczenia się.